Głęboka przyjaźń, która wbrew wszystkiemu połączyła Orianę Fallaci, niezwykle energetyczną, światowej sławy reporterkę, z reżyserem Pierem Paolem Pasolinim, ikoną półświatka i wielkim moralistą, była czymś zarazem koniecznym, jak i paradoksalnym. Ta dwójka Włochów w podobny sposób przekraczała ograniczenia Półwyspu, z podobną energią poszukiwała prawdy i nawoływała do powrotu do podstawowych wartości. Jednocześnie jednak Pasolini był homoseksualistą w czasach, gdy odmienna orientacja wciąż figurowała w kodeksie karnym, a Fallaci, jak zakłada Alessandro Cannavò, autor przedmowy do tej zdumiewającej książki, „prawdopodobnie byłaby dziś przeciwna małżeństwom między osobami tej samej płci i adopcji dzieci bądź ich poczynaniu w próbówce.” To właśnie ta paradoksalna przyjaźń sprawi, że Fallaci nie uwierzy w przedstawioną opinii publicznej wersję wyjaśnień tragicznej śmierci reżysera i zacznie własne, konkurencyjne śledztwo. Rzuci tym samym wyzwanie nie tylko hipokryzji organów ścigania, ale i całemu społeczeństwu, które w imię szemranych interesów i świętego spokoju tolerowało zbyt długo ukryty terror rozsiewany przez mafię. |
