Myślę, że naprawdę dobra interpretacja Sonaty widm polega na tym, że nikt nie wie, o co chodzi, ale wszyscy to lubią.
Zdjęcie: Magda Hueckel
Aktorzy są niczym złowrogie marionetki noszące wielkie głowy-maski. Umieszczone w nich mikrofony sprawiają, że z wnętrza wydobywają się nienaturalne głosy, scena podzielona jest na pomieszczenia zbudowane ze ścianek kartonowych, widz może spacerować wokół lub oglądać akcję na ekranie. Po scenie zaś krąży z kamerą postać w stroju śmierci. Marcus Öhrn – twórca tego całego zamieszania – jest Szwedem, choć najważniejsze spektakle zrobił w Berlinie. Jeden z najgłośniejszych obecnie europejskich reżyserów teatralnych z pewnością zapracował sobie na określenie: kontrowersyjny. Öhrn proponuje widzowi własną poetykę wywodzącą się ze sztuki wideo. Nie uważa się za geniusza teatru, otwarcie przyznaje, że długo teatru specjalnie nie poważał, zaś swoje spektakle tworzył do tej pory na bazie autorskiego scenariusza. W warszawskim Teatrze Nowym Krzysztofa Warlikowskiego po raz pierwszy Öhrn posłużył się cudzym tekstem. Padło na kontrowersyjną Sonatę widm Strindberga. O napisanym w 1907 roku dramacie August Strindberg mówił: „Wszystko jest tu okropne, podobnie jak życie, na które spojrzy się bez łusek na oczach i zobaczy rzecz samą w sobie”. Na potrzeby spektaklu w Teatrze
Nowym powstał nowy przekład Sonaty widm. Reżyser podczas spotkania z dziennikarzami mówił, że właściwie tekst nie jest w centrum spraw. „Pracowaliśmy nad tym,
żeby aktorzy zrozumieli, dlaczego ważniejsze od tekstu jest to, jak się poruszają, jak wytwarzają sceny. Chcąc przenieść moją wersję teatru na inny, nieznany mi grunt, potrzebowałem dobrego punktu wyjścia, tekstu, za pomocą którego porozumiemy się z aktorami i za pomocą którego oddam istotę mojego świata teatralnego. Bardzo mi ta sztuka pasuje. Jest abstrakcyjna, marzycielska” – stwierdził Marcus Öhrn. |
